Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο



Πολλά παιδιά στο φάσμα του αυτισμού αδυνατούν να επικοινωνήσουν λεκτικά με τρόπους αποτελεσματικούς, αξιόπιστους και καθόλα κατανοητούς. Δυσκολεύονται δηλαδή να επικοινωνήσουν εάν δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος σκοπός, δεν ανταποκρίνονται όταν τα χρειαζόμαστε και ο τρόπος επικοινωνίας τους δεν είναι για όλους κατανοητός. Αντί για την ομιλία, τα παιδιά αυτά έχουν βρει άλλους τρόπους να επικοινωνούν και να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Οι τρόποι αυτοί πολλές φορές δεν είναι εύκολο να γίνουν κατανοητοί από τους γονείς και η ματαίωση που απορρέει από τις αποτυχημένες προσπάθειες ξεχειλίζει όσο το παιδί μεγαλώνει και το φάσμα των αναγκών και των επιθυμιών του διευρύνεται. 
Σκεφτείτε να βρίσκεστε σε μια παρέα συναδέλφων, φίλων ή συγγενών και να είστε απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο γιατί η φωνή σας είχε αχρηστευθεί δια της βίας. Δεν έχετε πρόσβαση σε υπολογιστή, σε απλό χαρτί και μολύβι. Πως θα επικοινωνούσατε; Με τις εκφράσεις του προσώπου και τις χειρονομίες ή με μια πρωτόγονη νοηματική γλώσσα ; Και τι θα κάνατε αν οι προσπάθειες επικοινωνίας σας κατέληγαν σε μια κακή παντομίμα; Πιθανότατα θα καταφέρνατε να ικανοποιήσετε τις βασικές σας ανάγκες, φαγητό, ποτό, ύπνος, τουαλέτα. Όμως θα ήταν αδύνατο να καταλάβουν τι σκέφτεστε, φαντάζεστε και ονειρεύεστε. Η ματαίωση θα ήταν φρικτή παρά τις πλήρεις διανοητικές ικανότητες σας. 
Ας κοιτάξουμε και ας πλησιάσουμε τώρα τα παιδιά με αυτισμό κάτω από αυτή τη λογική. Οι διάφορες συμπεριφορές τους είναι μια μορφή επικοινωνίας και πρέπει να τις ανακαλύψουμε! Οι γονείς και τα άτομα που υποστηρίζουν τα παιδιά με αυτισμό, επιβάλλεται να εξαντλούν όλους τους πιθανούς τρόπους, ώστε να προσφέρουν στους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή, πρόσβαση σε εναλλακτικές μορφές επικοινωνίας . Μη πιστεύετε ότι το παιδί σας είναι ανίκανο να επικοινωνεί! Αρχίστε να αναζητάτε αμέσως επικοινωνιακές ευκαιρίες. Επιτρέψτε του να σας υποδείξει τι έχει νόημα, πότε νιώθει άνετα και σε τι λειτουργεί καλύτερα προς το συμφέρον του. Επικοινωνία δεν σημαίνει απαραίτητα ανάπτυξη της ομιλίας. 

 Να διαβάζετε τα πάντα και οτιδήποτε στο παιδί σας. Προκαλέστε τη νοημοσύνη του. Να διαβάζετε μαζί με το παιδί σας και όχι στο παιδί σας. Επιτρέψτε του να παρατηρεί τις εικόνες, να γυρίζει την σελίδα και να παρακολουθεί τις λέξεις. Ζητήστε του να δείχνει αντικείμενα ή τμήματα των εικόνων ή ακόμα και λέξεις με το δάχτυλο (αν δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει το δικό σας χέρι σαν να είναι προέκταση του δικού του χεριού). Προμηθευτείτε βιβλία ανάλογα με το ενδιαφέρον του παιδιού, αν του αρέσουν τα έντομα, ξεφυλλίστε ανάλογα βιβλία και περιοδικά, διαβάστε δυνατά τα κείμενα που συνοδεύουν τις φωτογραφίες. Μην βγάζετε γρήγορα συμπεράσματα ότι το παιδί σας αδιαφορεί για το βιβλίο εάν γυρίζει βιαστικά τις σελίδες. Ένας φίλος με αυτισμό, ο οποίος δεν μιλά, δακτυλογράφησε: «Εσύ διαβάζεις μία πρόταση την φορά. Εγώ διαβάζω μία σελίδα τη φορά.» 

 Οι νέες τεχνολογίες όπως οι υπολογιστές, μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να εκφραστεί και να επικοινωνήσει. Δεν ασκείτε πίεση στο παιδί σας για να ερμηνεύσει δυσδιάκριτες, μη λεκτικές μορφές επικοινωνίας, όπως εκφράσεις του προσώπου ή την γλώσσα του σώματος. Δεν αποσπάται η προσοχή του από το χρώμα της μπλούζας σας, από το τι συμβαίνει πίσω σας ή από την προσδοκία να διατηρεί άμεση οπτική επαφή. Επιπλέον το παιδί κατά τη διάρκεια της επαφής του με τον υπολογιστή αντλεί συναισθήματα ευχαρίστησης, ενώ είναι φανερό ότι αντιμετωπίζουν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ως μέσο διασκέδασης, αφού συχνά ενθουσιάζονται όταν ολοκληρώνουν με επιτυχία μια δραστηριότητα. Έτσι, η εργασία στον υπολογιστή αποτελεί μέσο επαίνου και επιβράβευσης. 

 Η μουσική είναι μία πολύ δυνατή και καθολική μορφή επικοινωνίας, έχει μια μαγική ικανότητα να μας αγγίζει όλους. Αξιοποιήστε την ως έναν ακόμη τρόπο για να διεισδύσετε στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού σας, έναν ακόμα τρόπο για να έρθετε σε επαφή! Βεβαιωθείτε μόνο ότι δεν είναι η δική σας μουσική που παίζει στην ένταση που εσείς επιθυμείτε, αλλά η μουσική του παιδιού σας σε ένταση ανεκτή και ευχάριστη για εκείνο. Δεν είναι ασυνήθιστο, άτομα που δεν μιλούν, να έλκονται από συγκεκριμένα είδη μουσικής, από συγκεκριμένους στίχους και τραγούδια. Αυτή είναι μια μορφή συμβολικής επικοινωνίας. 

 Τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε τον βαθμό στον οποίο κατανοούμε τους πιθανούς τρόπους επικοινωνίας των ανθρώπων που δεν κατέχουν το χάρισμα του λόγου; Να θεωρείτε δεδομένη την νοημοσύνη του παιδιού σας και να αλληλεπιδράτε επιδεικνύοντας πίστη στις ικανότητες του. Να μην μιλάτε μπροστά του, όταν μεταδίδετε ευαίσθητες πληροφορίες για εκείνο (αυτό περιλαμβάνει την επικοινωνία με γιατρούς και άλλους θεραπευτές). Μη εξάγετε αυθαίρετα συμπεράσματα και μην πιστεύετε ό,τι βλέπετε. Συχνά υποβόσκει κάτι άλλο κάτω από την επιφάνεια μιας συμπεριφοράς. Διερευνήστε το συμβολικό περιεχόμενο της σιωπηρής επικοινωνίας, είτε μόνος σας, είτε συζητώντας το με άλλους ανθρώπους ειδικούς που γνωρίζουν και στηρίζουν το παιδί σας. Να διαβεβαιώνετε το παιδί σας ευγενικά και ήρεμα ότι θα προσπαθήσετε να καταλάβετε την «γλώσσα» του με σεβασμό. Σε τακτικά χρονικά διαστήματα, να συζητάτε τις πιο έντονες περιστάσεις σιωπηρής επικοινωνίας με το παιδί σας, την οικογένεια και με τους ειδικούς ως ομάδα. Η αποκρυπτογράφηση της συμβολικής επικοινωνίας δεν είναι υπόθεση ενός ατόμου. Η αναζήτηση βιώσιμων τρόπων για να εδραιώσετε την ανεξαρτησία του παιδιού σας στην ικανότητά του να επικοινωνεί, είναι το πιο σημαντικό για το οποίο πρέπει να μοχθήσετε, ακόμα και αν πρόκειται για κάτι τόσο απλό όπως το να δείξει κάρτες στις οποίες αναγράφεται το «ναι» ή «όχι». Μέσα από την ανεξάρτητη επικοινωνία, θα μπορέσει να δείξει την νοημοσύνη του, τις επιθυμίες και τις ανάγκες του καλύτερα και να έχει αυτοπεποίθηση ώστε να γίνει συνήγορος του εαυτού του, χωρίς να εξαρτάται από άλλους. 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα οφέλη της προσαρμοσμένης άσκησης για παιδιά με αυτισμό

Ο Αυτισμός ή ε-αυτισμός ε ίναι μια διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή κατά την οποία το παιδί/ενήλικας δυσκολεύεται να κατανοήσει σωστά αυτά που βλέπει, ακούει, αισθάνεται και έτσι αντιμετωπίζει θέματα στην επικοινωνία, στις διαπροσωπικές σχέσεις και στη συµπεριφορά. Επίσης παρουσιάζουν  στερεοτυπικές συμπεριφορές, αισθητηριακά και κινητικά προβλήματα όπως και περιορισμένα ενδιαφέροντα (Worley & Matson, 2012; Hanley et al., 2011). Τα παιδιά με αυτισμό παρουσιάζουν χαμηλότερα επίπεδα φυσικής κατάστασης (Auxter, Pyfer & Huettig, 1997) και αυτό συμβαίνει διότι δεν ενδιαφέρονται για μια δραστηριότητα γενικής φύσεως ή τα κλασσικά παιχνίδια.  Αντίθετα όμως, έχει παρατηρηθεί ότι η σ υγκέντρωση προσοχής και η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον είναι ιδιαίτερα αυξημένες  κατά τη διάρκεια δραστηριοτήτων/αθλημάτων όπως η κολύμβηση, η ιππασία και η πεζοπορία. Αυτές οι αθλητικές  δραστηριότητες φαίνεται να επιδρούν χαλαρωτικά μειώνοντας τα συμπτώματα έντονου ερεθισμού. Γενικότερα, ένα πρόγρα
ΠΝΙΓΜΟΣ ….η θάλασσα, ΔΕΝ διαπραγματεύεται τη ζωή σου! γράφει Σπαντίου Μικαέλλα Η πρόληψη είναι το κλειδί της αποτροπής κάθε κίνδυνου και η εκπαίδευση της κοινωνίας είναι το κλειδί της πρόληψης . Ζούμε σε ένα νησί που καταγράφει κάθε χρόνο όλο και περισσότερα κρούσματα θυμάτων από πνιγμό και σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις έχουν οι ίδιοι (θύματα) την ευθύνη.  Οι λουόμενοι, οφείλουν να αυτοπροστατεύονται και να μην εκθέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο αψηφώντας τα όρια τους. Σε αρκετές των περιπτώσεων τα θύματα ή οι άνθρωποι που έχουν κινδυνέψει, δεν είχαν γνώση κολύμβησης ή δεν τήρησαν τους κανονισμούς ασφαλείας, υπερεκτίμησαν τις δυνατότητες τους και σε πολύ χειρότερες περιπτώσεις έδειξαν ανυπακοή στους ναυαγοσώστες. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος από εμάς αγνοεί μια απαγόρευση και απομακρύνεται από την ακτή, συνεχίζει την παραμονή του στο νερό και μόλις αισθανθεί την όποια αδιαθεσία ή κόπωση ψάχνει το ‘’μαγικό ραβδί’’ που θα τον

Γονιός ή Προπονητής; Προπονητής ή Γονιός;

Γονιός ή Προπονητής; Προπονητής ή Γονιός; Το φαινόμενο ‘’γονιός - προπονητής’’ έχει κάνει την εμφάνιση του εδώ και χρόνια στους αθλητικούς χώρους, προκαλώντας ποικίλα σχόλια κυρίως όταν έχει έντονα παρεμβατική μορφή. Η ισορροπημένη σχέση ‘’παιδιού και προπονητή’’ είναι ένα από τα βασικότερα κλειδιά της αθλητικής του εξέλιξης. Το ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι, πώς ο γονιός εμπλέκεται σε αυτή την σχέση και δημιουργεί κενά από την εκμάθηση μέχρι την αγωνιστική πορεία του παιδιού σε κάποιο άθλημα; Σε ορισμένες περιπτώσεις ο γονιός μπαίνει σε άλλο ρόλο, είτε ηθελημένα είτε ασυναίσθητα, φέρνοντας τον προπονητή σε δύσκολή θέση και το παιδί σε  σύγχυση . Οι παρεμβάσεις του συνήθως τείνουν να έχουν καλή πρόθεση όμως ως φυσικό επακόλουθο το παιδί πιέζεται και ίσως δεν αποδίδει παρά την εντατική προσπάθεια. Αρχικά παρεμβαίνει με απλές οδηγίες διακόπτοντας τον εκπαιδευτή επανειλημμένα, προχωρά σε αχρείαστες συγκρίσεις μεταξύ των παιδιών ή ακόμα και με το πως ο ίδιος αντιδρούσε ως αθλητής, χωρίς